2006 Beste Albums

1994 Sheryl Crow - Tuesday Night Music Club

Er zijn albums of nummers waarvan je nog weet waar en wanneer je ze voor het eerst hebt gehoord. Het debuutalbum van Sheryl Crow is zo'n album. We waren op visite bij kennissen in Eindhoven en zachtjes op de achtergrond hoorde ik de muziek van dit album. Onbeschoft als ik ben loop ik naar de stereo en bekijk het cd-rekje. Wat was dit geweldig. Naar mijn weten ben ik volgende dag meteen naar de winkel gegaan en heb Tuesday Night Music Club aangeschaft.

Dit album werd overladen met Grammy's. All I wanna do werd zelfs song van het jaar. De CD boeit van het eerste tot het laatste nummer. Run Baby Run was de allereerste hit. Leaving Las Vegas. De voormalig achtergrondzangeres van Joe Cocker en Michael "Who's Bad?" Jackson bewijst een geweldige singer/songwriter te zijn met nummers als Strong Enough en No One Said It Would Be Easy. De meeste indruk op mij maakt toch wel The Na-Na-Song, een aanval op de media, en een nummer dat mij aan de Beatles doet denken.

Ook het overige werk van Sheryl Crow mag er zijn, met name de album Sheryl Crow en The Globe Sessions. Haar laatste album Wildflower was wat minder, aangezien het grotendeels was beinvloed door haar liefde voor fietslegende Lance Armstrong. Hopelijk heeft ze nu de liefde bekoeld is haar agressie kunnen gebruiken om wat steviger nummers te schrijven...

1993 Aerosmith - Get A Grip

Aerosmith ontdekte ik pas echt in 1989 toen ze het geweldige album Pump uitbrachten met de hit Love in an Elevator en Janie's Got a Gun. Natuurlijk wist ik wel dat Run DMC ooit een nummertje met ze had gedaan, maar dat was toen nog geen reden om me in Aerosmith te verdiepen.

In 1993 kwam de band van Steven Tyler met een waardige opvolger van Pump: Get a Grip. Een album vol Rock'n'Roll maar waar toch nog wat extra geluidseffectjes in verwerkt zitten die er een echt jaren negentig album van maakten. Het album begint met een rap van de zanger met zijn forse lippen om vervolgens over te gaan in Eat The Rich. Livin'on the Edge is ook al zo'n heerlijk nummer. Dankzij de clip van Crying brak dochter Liv Tyler door als actrice. Met de hits Crazy en Amazing heeft de band een flauw imago gekregen dat ze alleen nog maar hits kunnen scoren met rockballads.

Get a Grip is zeker geen slecht album, maar zijn voorganger Pump heeft mijn voorkeur.

1992 R.E.M. - Automatic for the People

R.E.M. is langzaam gegroeid van cultbandje tot megaseller. Zeker niet onterecht. Albums als Document en Green leiden tot het ontstaan van het nummer 1 album Out of Time met de klapper Losing my religion die ervoor zorgde dat niemand meer om de band heen kon.

In 1992 bracht de band Automatic for the People uit. Een rustig luisteralbum met wat minder rock, maar stuk voor stuk prachtige songs. Depressieve hits als Drive en Everybody Hurts. The Sidewinder Sleeps Tonight vrolijkt je weer wat op. Bij het kampvuur spelen we Nightwimming en Man on the Moon.

Na dit prachtige album sloot R.E.M. een miljoenencontract. Dit leidde echter niet tot artistieke hoogtepunten waar men op had gehoopt, maar tot het verplicht binnen zoveel jaar 7 verkoopbare albums op de markt te brengen. Helaas...

1991 Lenny Kravitz - Mama Said

Wederom ben ik gezwicht voor de keuze van "het publiek". En die heeft dus gekozen voor Mama Said van Lenny Kravitz. Lenny was destijds nog hoteldebotel met Lisa Bonet en dit album is deels geinspireerd door zijn liefde voor haar.

Het album opent met Fields of Joy. Een flower power gevoel neemt bezit van je. De geest van Jimi Hendrix voel je ronddolen. Vervolgens gaan we rocken met Always on the Run, waar Slash Lenny nog een riedeltje meespeelt. Stand by my Woman is een geweldige ballad, recht uit het hart. Natuurlik bevat het album de grote hit It ain't over till it's over en het jazzy What goes around comes around. Maar ach, What the ... are we saying? Haal hem zelf maar weer eens uit de kast.

1990 Living Colour - Time's Up

Tijd voor Rock'n'Roll! Muzikant Vernon Reid had acteur (o.a. Platoon) Corey Glover ooit Happy Birthday horen zingen en vroeg hem om zanger te worden in zijn band. De "zwarte" rockband Living Colour brak eind jaren tachtig door met het album Vivid met daarop de hits Glamour Boys en één van mijn favoriete rockplaten Cult of Personality. De druk op de jongens was groot om dit succes te overtreffen.

In 1990 verscheen Time's Up. De titeltrack is het ultieme nummer om 's ochtends je wekkerradio mee af te laten gaan. Zorg er echter wel voor dat je relatie hiertegen bestand is. Op Elvis is Dead horen we ook Little Richard de dood van de heupwiegende legende bevestigen. Maar absoluut hoogtepunt van het album is Type. Dat ze het ook rustiger aan kunnen doen bewijzen ze met de hitsingles Love Rears Up It's Ugly Head en het tropische Solace of You, dat muzikaal ingeleid wordt door Doug E. "The Show" Fresh.

Living Colour was afgelopen jaar nog op tournee. Vernon Reid is daarnaast nog veelgevraagd sessiemuzikant voor o.a. zijn vrienden van de Rolling Stones. Corey Glover combineert zijn baan als rockzanger met de rol van Judas in de Amerikaanse versie van musical Jesus Christ Superstar. Een soort Jamai eigenlijk ;)

1989 De Dijk - Niemand in de Stad

Er is naar mijn mening slechts één album wat in aanmerking komt voor het predikaat beste Nederlandstalige album allertijden: Niemand in de Stad van De Dijk. De Amsterdamse band was al reeds lange tijd aan de weg aan het timmeren en overleefde de hoogtij dagen van de nederpop, voordat dit album verscheen.

De teksten van Huub van der Lubbe raken je ziel. Je voelt wat hij bedoelt. Dat is de echte blues. Bij het luisteren van Geen Dag Om Op Te Staan en Niemand in de Stad verlang je naar een miezerige regenbui. Deze Stad is één grote metafoor. Ook Lovesong 100.001 is geweldig. Daarnaast bevat het album hits als Ik kan het niet alleen en Nergens goed voor.

In de jaren negentig maakte De Dijk kwalitatief goede albums, maar geen enkele was zo compleet als Niemand in de Stad. De afgelopen jaren komen er vooral veel (live-)compilatie cd's op de markt en nog maar weinig nieuw materiaal.

1988 U2 - Rattle & Hum

Met het album The Joshua Tree uit 1987 brak U2 wereldwijd pas echt door. vanaf dat moment heeft de band geen enkel album afgeleverd dat niet de hoogste plaats van de albumlijst bereikte. Na de release van dit album ging de band op tour door de V.S. en ging op zoek naar de roots van hun muziek. Op Rattle & Hum staan live-opnames, nieuwe tracks en fragmenten die het gevolg zijn van deze zoektocht.

Dit album was één van de eerste cd's die ooit aan heb geschaft, nadat ik de ouderwetse pick-up naar het tweede plan had gewezen. En ook voor mij werd mijn muzikale horizon verbreed. Helter Skelter van de Beatles en All Along the Watchtower van Bob Dylan en/of Jimi Hendrix zijn enkele grondleggers te zijn geweest van de muziek die U2 maakt. Bob Dylan werkte mee aan Hawkmoon 269 en Love rescue Me. Blueslegende BB King "draagt" When Love Comes To Town. Grootheden als Lennon, Bo Diddley en Billie Holiday worden geëerd in speciaal aan hen opgedragen nummers. De live-versies van oude hits Pride (In The Name of Love) en I Still Haven't Found what I'm Lookin'For (met gospelkoor) geven dit album nog meer glans. Afsluiter van het album is het prachtige All I Want Is You dat destijds ook op single uitkwam met op de B-kant een schitterende versie van Unchained Melody.

In de jaren negentig veranderde U2 van koers aangezien er meer electronica bij kwam kijken, om in het nieuwe millenium terug te keren naar de pure rock. Stadionconcerten zijn steevast uitverkocht en de live-shows worden groots aangepakt. Bono heeft zich ontwikkeld tot icoon die zelf wereldleiders kan overtuigen en ontvangt binnen nu en 10 jaar een nobelprijs voor de vrede.

1987 Introducing the Hardline According to Terence Trent d'Arby

Sananda Francesco Maitreya, (Artist Name: Sananda Maitreya) was born from the smouldering ashes of a former artists heart who had undergone severe trauma, lost his will and prayed devotedly to his creator to restore him to a new life. After much meditation, in 1995, at the age of 33, earth years, his prayers were answered and he was given a new consciousness. The name given to this consciousness was Sananda which means 'one who walks with light' , Maitreya which means 'among the sons of God'. (bron www.sanandamaitreya.com)

Bescheidenheid siert de man de ooit doorbrak als Terence Trent d'Arby. Natuurlijk is zijn debuutalbum Introducing the Hardline According to... één van de beste platen ooit gemaakt. Maar als je dan zelf nog eens beweert dat jouw werk nog beter is dan dat van de Beatles, roep je de goden over je af.

Voormalig amateurboxer TTD leverde samen met producer Martyn Ware van Heaven 17 een geweldige soulplaat af, met een vleugje gospel. TTD leverde aan destijds aan de lopende band hits als If you let me stay, Sign Your Name en Dance Little Sister. Ook behaalde hij de eerste plaats in de Top 40 met Wishing Well. Kippevel krijg je van het a capella gezongen As yet untitled en het Who's loving you? geeft je dat oude jaren 60 soul-gevoel.

Doordat de zanger iets te hard van de daken schreeuwde dat hij de allerbeste was, en vervolgens als tweede album een gigantische flop creëerde, werd hij meteen weer afgeschreven door de pers. In 1993 maakte hij nog wel het commercieel minder succesvolle Symphony or Damn, met daarop juweeltjes als Delicate, Let her down easy en Do you love me like you say you do?, maar daarna was de koek op. Hij werd opnieuw geboren en is aan het rentenieren in Milaan. De albums die hij nu nog maakt zijn niet op cd te verkrijgen maar alleen nog te downloaden.

1986 Graceland - Paul Simon

Het mooiste aan het schrijven van de albumrecensies is dat je albums die je al lang niet meer uit de kast hebt gehaald, weer eens afspeeld. Op één of andere manier kan het dan zijn dat je "nieuwe" tracks ontdekt, die destijds weinig indruk maakten, maar nu op eens een genot voor je oor zijn.

Zo vond ik het album Graceland van Paul Simon destijds niet zo bijzonder, ondanks het feit dat iedereen hem in huis moest hebben en 22 weken bovenaan de albumlijst stond. Alleen You Can Call Me Al kon bij mij echt door de beugel, want een goede clip kan een nummer opkrikken tot hit. Ook het hele randgebeuren rond het album zorgde er naar mijn mening voor dat het album extra veel media-aandacht kreeg. Het was gedeeltelijk opgenomen in Zuid-Afrika met Zuid-Afrikaanse muzikanten! En dat mocht natuurlijk niet want we boycotten toendertijd dat land vanwege de apartheid. Ook wij konden al discrimineren!

Wat ik hiermee wil zeggen: Muziek is één taal die we allemaal spreken.

Met verse luisteroren heb ik Graceland maar weer eens opgezet. Ook 20 jaar later is het een vernieuwend album. Een mix van Afrikaanse en Westerse muziek. Naast de hits The Boy In The Bubble en Graceland bevat het album juweeltjes die de sfeer van het album bepalen. Vooral de samenwerking met Ladysmith Black Mombazo op Diamond on The Soles Of Her Shoes en het a cappella Homeless zijn hoogtepunten van dit album. Op de laatste twee tracks, That was your mother en All Around The World, staat de het geluid van de accordeon centraal. Van a cappella uit Zimbabwe tot zydeco uit Louisiana, een werelds album.

Paul Simon verrastte ons dit jaar op zijn nieuwe album Surprise.

1985 Songs from the Big Chair - Tears For Fears

Een verrassende keuze voor 1985. Ik had verwacht dat de keuze zou vallen op Brothers in Arms van de Dire Straits. De meeste stemmen gingen naar Tears for Fears met het geweldige album Songs from the Big Chair.

Het album bevat lange versies van de grote hits Shout en Everybody Wants to Rule the World. Tears for Fears creëerde een eigen eighties sound zoals je hoort in Mother's Talk. Van I Believe wordt je depressief, dus met de kerstdagen moet je dit nummer echte vermijden. Head over Heals is ook weer zo'n standaard TFF track. Het mysterieuze Listen is een mooie afsluiter van deze plaat.

Roland Orzabal en Curt Smith gingen begin jaren 90 uit elkaar omdat ze op elkaar waren uitgekeken. Dertien jaar later probeerden ze het weer eens met het album Everybody Loves Happy Endings. Afgelopen maand stond het duo in Ahoy bij The Night Of the Proms waar zij bewezen dat hun hits nog steeds staan als een huis.

1984 Purple Rain - Prince

In 1984 zorgde Prince voor een meesterwerk. Het album Purple Rain was de soundtrack van de gelijknamige film met Prince in de hoofdrol. Het flinterdunne verhaal van de film ging over hoe hij zijn dromen heeft verwezenlijkt. Het mooiste aan de film is de muziek.

1984 was het jaar van Prince. Hij scoorde hits met Let's go crazy en I would die 4 U. De kleine zanger met de hoge hakken kon met recht zingen Baby I'm A Star. Daarnaast maakte hij ook sterren zoals Appolonia die mee mocht doen op Take me with you. Het schunnige verhaal over Darlin' Nikki is een "hoogtepunt" op zich. Zowel Usher als Beef coverden When doves cry, zonder dat het nummer zijn kracht verliest, dat maakt dit nummer zo geweldig. Maar vooral de lange versie van het titelstuk maakt het album zo ontzettend goed.

Na Purple Rain maakte Prince o.a. Parade, Sign O' The Times en Diamonds & Pearls. In 2006 verscheen 3121, één van de allerbeste albums van 2006!

1983 UB40 - Labour of Love

Wat een verrassing dat mijn keuze als beste album van 1983 is gevallen op Labour of Love van UB40. Het album van de grote doorbraak van het collectief uit het Britse Birmingham. Natuurlijk, Thriller van Michael Jackson stond dat jaar wel 26 weken op nummer één, maar officieel verscheen dit album eind 1982. Die heb ik dus stiekem gediskwalificeerd! Dat geeft mij weer de mogelijkheid om mijn liefde voor deze muziek uit te dragen en gepassioneerd te verspreiden onder de luisteraars van KX-radio. Hallelujah en amen tegelijk!

Het verhaal mag bekend zijn, maar ik zal het eens een keer anders vertellen. De broers Ali (arbeidsongeschikt naar aanleiding van een bierglas in zijn oog) en Robin (13 jobs 12 ongelukken) Campbell, werden geterroriseerd door hun vader, die een bekend folkartiest was. In een club waar bijna uitsluitend folk muziek werd gedraaid, werd er bij afwezigheid van hun vader reggae en ska avondjes georganiseerd met veel live-artiesten. Met een stel vrienden probeerden ze zelf ook maar eens wat te gaan spelen. En voordat ze het wisten stonden ze in het voorprogramma van de Pretenders en The Police.

Liefde voor de "loversreggae" uit hun jeugd, deed hen besluiten om een album vol covers te maken. Bob Marley's Keep on Moving, Eric Donaldson's Cherry Oh Baby (hebben de Rolling Stones die ook niet gedaan?) en WInston Groovy's Please don't make me cry. Allemaal liefdesliedjes met ouderwetse reggaeroots. Johnny Too Bad van The Slickers is één van mijn favorieten. Red Red Wine dacht UB40 zelf te coveren van Tony Tribe, maar de royalties gingen vooral naar Neil Diamond, wiens Holly Holy later ook nog een keer werd gecoverd. De single-edit werd nummer 1 in de Top 40, maar doe mij maar de lange versie op het album.
van Many Rivers to cross werd nog een schitterende clip gemaakt in een kerk, met leden van Aswad en The Musical Youth in de kerkbanken.

Het is logisch dat UB40 gezien wordt als coverband, als meer dan de helft van je hits daar uit bestaat. In 1990 volgde het commercieel zeer succesvolle Labour of Love II en vervolgens kwam er nog een derde deel, wat een stuk minder was mede door drankproblemen (whiskey) van de Ali Campbell. Mijn gevoel zegt dat er binnen nu en 5 jaar deel vier zal verschijnen, aangezien UB40 er op dit moment zo'n 40 covers op de plank heeft liggen (o.a. It's All in The Game van The Four Tops).

1982 Joe Jackson - Night and Day

Geen twijfel mogelijk. Night and Day van Joe Jackson is het beste album van 1982. De veelzijdige musicus maakte een plaat die een geheel vormt en nooit vervelend wordt. Another world, China Town en T.V. Age gaan naadloos in elkaar over en creëren de sfeer van het album. Grote hits van het album zijn Steppin' Out en Breaking us in Two.

Maar bovenal is Real Men een geweldig nummer. Cancer heeft als titel mischien een negatieve klank, dit nummer swingt de pan uit, tijd voor de Bossanova! Zoals vaak op een goed album wordt het allerbeste voor het laatst bewaard: het zeven minuten durende A Slow Song.

Een album vol luisterliedjes, een mix van pop, jazz en salsa, en vooral prachtig pianospel.

In 2000 maakte Joe Jackson een opvolger van dit album, wat niet zo'n groot commercieel en artistiek succes werd.

1981 Doe Maar - Skunk

De Nederlandse Beatles...Als je kijkt naar de gekte om de band heen, dan moet je toegeven dat ze best wel met de Fab Four vergeleken mogen worden. Doe Maar bestond uit ervaren muzikanten, in dienst voor een hongerloontje bij Johnny Hoes. Na een geflopte eerste album, werd Henny Vrienten erbij gehaald en werd er gekozen voor een herkenbare reggae en ska-sound.

Het tweede album Skunk was niet direct een succes, maar was wel de aanleiding dat het Doe Maar langzaam losbarstte. Het album opent met Sinds een dag of 2 ook wel 32 jaar. Te Laat en Smoorverliefd zijn twee uptempo ska-nummers. Hoogtepunt van het album is natuurlijk Nederwiet, gebracht door 5e beatle, Joost Belifante, met wie Ernst Jansz nog had geblowed, ik bedoel muziek gemaakt in hippie-band CCC Inc. (luister ook eens naar Castles in Spain!). Ruma Saja verwijst naar de roots van Ernst Jansz en standaard op een Doe Maar album staat een instrumentaaltje zoals Bella Donna.

Dit album verscheen in de zomer van 1981 voor het eerst in de albumlijst, maar behaalde pas anderhalf jaar later de eerste plek, nadat opvolger Doris Day en andere stukken al op één had gestaan. Half Nederland liep midden in de winter met roze-groene zweetbandjes en/of beenwarmers en had zijn spijkerjasje vol buttons van Doe Maar gehangen.

Met het commerciële album 4US uit 1983 werd er een hoogtepunt bereikt in de mania en toen 10-jarige jochies - en ik was er één van - "Je loopt je lul achterna" en "moedeloos trek ik me af" begonnen te zingen, besloten de bandleden dat het tijd was om te stoppen.

Een wijs besluit achteraf gezien. In 2000 volgde er een groots opgezette comeback met album en concertreeks. Jan Hendriks en Ernst Jansz zagen we terug in de band van Boudewijn de Groot. Henny Vrienten heeft zojuist een nieuw audiovisueel project gelanceerd: Nacht.

1980 ABBA - Super Trouper

Onder het motto "verbreed je muzikale horizon" is er nog veel missionariswerk te verrichten. Zo zijn er bands en artiesten die je eigenlijk niet goed mag vinden. Maar als je je verdiept in hun oevre kom je er achter dat het allemaal nog niet eens zo slecht is. Aangezien ik maar twee soorten muziek ken, het is namelijk goed of slecht, sta ik altijd open voor muzikale ontdekkingsreizen.

Zo besloot ik me een jaar of vijf geleden maar eens te verdiepen in ABBA. Dat was toch foute muziek? Hoe kon het dan toch zijn dat ze zoveel nummer 1 hits op hun naam hadden staan, en wereldwijd zo'n succes waren? Na het beluisteren van hun albums was ik er van overtuigd. ABBA was gewoon steengoed!

Mijn favoriete album van ABBA is Super Trouper. Het titelnummer was natuurlijk een grote hit en we zingen allemaal mee met het tussenstukje van Bjorn en Benny(hoempapa hoempapa). The Winner takes it all gaat over de scheiding van zangerse A van muzikant B (De namen mag je zelf invullen). En bij is het weer zo ver: dan stromen ook 26 jaar nadat de plaat is uitgebracht de royalties weer binnen dankzij evergreen Happy New Year. Opvallend is The Piper met de doedelzak in de hoofdrol en afsluiter is The Way Old Friends Do, zoals vrienden doen volgens Bonnie St.Clair en José Hoebee.

Dus zet al je vooroordelen even aan de kant en ga luisteren naar ABBA!

1979 Supertramp - Breakfast in America

Supertramp is één van de bands die in de jaren zeventig grote albumsuccessn behaalden. Crime of the Century (1974)en Even in the quietest moments (1977) zijn daarvan een groot voorbeeld. Maar het meest succesvolle album is Breakfast in America.

De band, bijeengebracht door een Nederlandse miljonair, draait in het bijzonder om zanger Rick Davies en Roger Hodgson. De laatste schreef de titeltrack al in de jaren zestig en kon zanger Rick moeilijk overtuigen om dit nummer op plaat te zetten. Met het album Breakfast in America verliet Supertramp de weg van symfonische rock naar pop. Dat resulteerde in grote hits als Logical Song, Goodbye Stranger en Take a long way home zijn. Child of Vision heeft veel weg van Fools' Overture uit 1977.

In de jaren tachtig heeft Supertramp nog geprobeerd om een goed studioalbum te maken, maar de inspiratie was op. Slechts live albums en verzamelaars van de band worden nog een succes.
Na dit zowel muzikale als

1978 Blondie - Parallel Lines

Wederom een moeilijke keuze wat het beste album van het jaar is. Was het de soundtrack van disco film Saturday Night Fever met zijn vele tijdloze discohits? Was het de soundtrack van Rock'n'Roll film Grease met maar liefst drie singles die op nummer 1 in de Top 40 terechtkwamen? Was het de muzikale bewerking van het hoorspel War of the Worlds? Was het Bat out of Hell van Meat Loaf met feesten en partijen hit Paradise by the Dashboardlight (eigenlijk zelfs van oktober 1977!)? Of was het Bush Doctor van Peter Tosh welke uitgebracht werd op het label van de Rolling Stones?

Mijn keuze is gevallen op een oude liefde. Want wat was ik hevig teleurgesteld toen ik op mijn 6e verjaardag niet die LP kreeg met die zwart-witte voorkant! Ik kreeg het singletje Hanging on the Telephone van Blondie, terwijl ik natuurlijk Parallel Lines had gevraagd. Ondanks de teleurstelling heb ik de single grijsgedraaid. Op de B-kant stond Picture This.

Ik was natuurlijk al gek op Blondie sinds I'm gonna love you too - het origineel is natuurlijk van medebrildrager en grote held Buddy Holly. Blondie was Punk, Rock'n'Roll, Disco en Ska tegelijkertijd. Luister maar naar One Way or Another en Heart of Glass.

Natuurlijk was Blondie een band maar alles draaide toch om zangeres Debby Harry. Ze stapte uit de muziekbranche om voor bandlid en partner Chris Stein te zorgen die ernstig ziek was. Samen met Iggy Pop coverde ze Cole Porter's Well, did you Evah, in de sixties al geweldig uitgevoerd door Nancy Sinatra en Lee Hazelwood.

1977 Fleetwood Mac - Rumours

Fleetwood Mac is ooit opgericht door ex-bandleden van John Mayall's Bluesbreakers en maakten ooit Need Your Love So Bad, daar krijg ik nou echt de blues van. En ze hadden natuurlijk de primeur om allereerste alarmschijf te zijn met Oh Well.

Halverwege jaren zeventig veranderd de band van koers met de komst van het echtpaar Lindsey Buckingham en Stevie Nicks. Onder invloed van veel drank en drugs werd het album Rumours opgenomen. Dat resulteerde in echtelijke ruzies. Zowel bandleden John en Christie McVie gingen uit elkaar als Buckingham en Nicks, waarna drummer Mick Fleetwood ook maar van zijn vrouw ging scheiden.

Dat is dus de ideale formule voor een superalbum. Teksten gaan over hoe veel ze van elkaar houden zoals in Songbird en You make loving Fun of over dat ze bij elkaar zullen blijven in Chain. De countryroots van het duo Buckingham-Nicks komt tot uiting in I don't wanna know. Daarnaast was Rumours het eerste album waarvan vier Top 40 hits werden getrokken, waaronder Go Your Own Way, Dreams en het lijflied van Bill Clinton Don't Stop.

Ondanks de kapotte relaties bleef de band bij elkaar. In 1987 maakte de band een waardig opvolger van dit album: Tango in the Night.

1976 Stevie Wonder - Songs in the Key of Life

De laatste keer dat ik Stevie Wonder op TV zag was bij de laatste editie van Live Aid. Hij leek een beetje op Demis Rousos - rond en in een witte jurk. Toch was
Little Stevie Wonder in de jaren zestig al geweldig. En in de jaren zeventig maakte hij zich onsterfelijk.

Dat een artiest artistieke vrijheid afdwingt loopt niet altijd goed af. Stevie Wonder maakte eerst de veelgeprezen albums Talking Book (1972)en Innervisions (1973) en groeide naar zijn muzikale hoogtepunt Songs in the Key of Life. Een dubbelaar waarbij die dertig jaar na dato nog steeds direct invloed heeft op de hedendaagse popmuziek. Ieder nummer van dit album is wel eens als cover of als sample een grote hit geweest.

Op het eerste nummer verwelkomt de blinde zanger zijn luisteraars en leidt je in alle rust door de eerste drie tracks. Daarna worden de mouwen opgestroopt met grote hits Sir Duke en I Wish. Pasttime Paradise is gesampled een grote hit geweest voor Coolio, As kennen we ook van George Michael en Mary G. Blige die elk origineel om zeep helpt (U2's One bijvoorbeeld).

Het is onbegrijpelijk dat elke potentiële Idol met X-Factor Isn't She Lovely mee kan brullen, terwijl Stevie er zelf nog niet eens een hit van heeft gemaakt (David Parton en Trijntje "Bacharach" Oosterhuis wel).

Meest opmerkelijk aan dit sublieme album is toch dat een groot aantal tracks langer dan 5 minuten duren. Dit is zeker niet storend, maar ik heb gehoord dat er mensen zijn die het album editten zodat alle nummers op één cd passen.
Eeuwig zonde, dat mag niet van de pliesie!

1975 Bruce Springsteen - Born To Run

Het was een moeilijke en omstreden keuze, dat beste album van 1975. Badend in het zweet werd ik midden in de nacht wakker. Hoe zouden mijn luistervriendjes reageren? Toen ik vanmorgen op mijn werk arriveerde, de computer had opgestart en mijn standaardlink naar KXradio.nl opende, hoorde ik als eerste een geweldige plaat van Bruce Springsteen. Spirit in the night. Was dit een teken?

Dit was dus net het nummer wat mij had kunnen overhalen om voor Born to Run te kiezen. Maar het staat er dus niet op. Helaas!

Voor Bruce Springsteen was dit album zijn laatste kans om door te breken, anders zou de platenmaatschappij hem zou laten. Het album Born to Run bestaat acht songs die een mooi en/of treurig verhaal vertellen. De titeltrack heb ik laatst nog in een versie van John Miles gezien tijdens zijn optreden bij Night Of the Proms. Een ware verkrachting van het nummer. Nee, geef mij Bruce dan maar.

Meeting across the River heb ik afgelopen jaar ontdekt, toen Gerard Ekdom hem ging draaien, omdat hij Rob Stenders hem had gedraaid, die die plaat bij Leo van der Goot had gehoord, die op zijn beurt wel eens een tip kreeg van Alfred Lagarde... volgens het verhaal van Rob... Een heerlijk nummer om met je ogen dicht te luisteren. Kippenvelmuziek.

En dan is er ook nog Jungleland. Wat een uitsmijter, Bruce Springsteen & The E-Street Band op zijn best.

Kies nu dus niet voor The River, Born In the USA of 1975-1985 als beste album van het jaar. Ook al zijn dit geweldige albums, ik moet iedere keer een nog beter verhaal erbij verzinnen! Denk aan mij ;)

1975 Queen - A Night At The Opera

Voor 1975 heb ik extra veel moeite gedaan. Achter elkaar heb ik geluisterd naar Born to Run van Bruce Springsteen en bovenstaand project van Queen. Het zijn allebei geweldige albums, maar zijn simpelweg niet te vergelijken. Mijn keuze viel op A Night at The Opera.

Dit project is staat als een huis. Van het eerste tot het laatste nummer wordt je meegesleept, alsof het één geheel is. Het album opent met Dead on two legs (dedicated to...), "opgedragen" aan hun eerste platenbaas, om vervolgens naadloos over te gaan in Lazing on a Sunday Afternoon en I'm in love with my car. You're my best friend en Love of my Life zijn de tranentrekkers van het album. The Prophet's Song heeft een hoog opera gehalte en Good Company doet mij zelfs denken aan The Beatles!

Bohemian Rhapsody is natuurlijk het nummer dat het album compleet maakt. Het is een nummer waar je net als John Miles' Music en Hotel California van de Eagles perioden hebt van daar is tie weer... Maar als je het dan weer als track op het album hoort groeit de waardering weer voor dit meesterwerk, waarvoor Queen drie weken lang in de studio heeft gewerkt. Galileo!!!!

Na A Night at The Opera volgenden nog vele prachtplaten zoals The Game (1980), The Works (1984)en Innuendo (1991). Brian May en Roger Taylor gingen vorig jaar nog op tour onder de naam Queen, maar zonder hun "king" Freddie kan Haar Koninklijke Hoogheid maar beter aftreden.

1974 Eagles - On The Border

Iedere artiest of band gaat wel eens muzikaal gezien de mist in door een slecht album uit te brengen. Alhoewel, er zijn uitzonderingen. The Eagles is zo'n band met albums die van kop tot staart goed zijn. Eagles (1972), Desperado (1973), One of these nights (1975), Hotel California (1976), The long run (1979), allemaal albums die geweldig zijn en elk van de albums bevat minimaal één grote hit en oersterke albumtracks.

On the Border kwam in 1974 uit en is misschien niet het meest succesvolle album van The Eagles, maar zoals ik al aangaf, slechte albums hebben ze nooit gemaakt. Country rock en ballads wisselen elkaar op deze plaat gebalanceerd af. Already Gone is een stevige opener en wordt gevolgd door tranentrekker You never cry like a Lover. Ol'55 kennen we tegenwoordig ook van Acda & De Munnik en ook Best of my love is vaak gecoverd (Maxi Priest, Clif Richard). De hommage aan James Dean (to fast to live to young to die) kan zo op een tegeltje. Hoogtepunt van het album is absoluut A Good Day In Hell.

The Eagles hebben een stempel gedrukt op de muziek uit de jaren zeventig. Hun countryrock was een aangename afwisseling tussen alle glamrock, soul en disco.

1973 Elton John - Goodbye Yellow Brick Road

Reginald Kenneth Dwight heeft de afgelopen 40 jaar al heel wat albums gemaakt. Onder de naam Elton John verschenen er in 1973 twee albums van hem: Don't shoot me I'm only the pianoplayer en de dubbelaar Goodbye Yellow Brick Road. Beide albums behaalden in zowel de UK als de USA de top van de albumlijsten.

Dit album is een afwisselende mix tussen piano-rock, ballads en andere uitstapjes. Onder de eerste categorie vallen o.a. Bennie & the Jets, All the girls love Alice, Your Sister Can't Twist (but she can Rock'n'Roll) en klassieker Saturday night's allright for fighting. De bekende ballad Candle in the Wind had ik de afgelopen 10 jaar zoveel mogelijk vermeden, maar het is goed om de originele versie weer eens terug te horen. Net als 20 jaar geleden vind ik het weer een geweldig nummer. Uitstapjes zijn er naar reggae met Jamaica Jerk Off en country met Roy Rogers en Social Disease.

Elton John heeft ons zelfs in 2006 nog getrakteerd op een aardig album met de hit The Bridge. Hij zal als hij van de pillen en ovens afblijft zijn 50-jarig artiesten jubileum wel volmaken.

1972 Lou Reed - Transformer

Toen ik de lijst voor 1972 aan het invullen was, wist ik dat er voor dat jaar maar één album in aanmerking kwam voor mijn albumoverzicht. Een album dat ik zelf slechts enkele jaren geleden ontdekte dankzij de nieuwe uitvoering van Perfect Day.

Het is een album vol sfeer. De verhalende teksten zijn geweldig om naar te luisteren.
Walk on the wildside blijft een meesterwerk. Hanging around is een nawee van Velvet Underground. Het hoempapa-geluid van de tuba in Make Up en Goodnight Ladies is op zijn minst origineel.

Op het hele album en met name op Satelite of Love is de hand van David Bowie te horen die ervoor zorgde dat Lou Reed op dat moment wereldwijd doorbrak.

1971 Rolling Stones - Sticky Fingers

Eindelijk is het de beurt aan de Rolling Stones. In de jaren 60 maakten ze al vele klassiekers als Beggar's Banquet (1968) en Let it Bleed (1969). Als je dan toch het beste album van de R.S. moet kiezen dan is dat Sticky Fingers uit 1971.

Hun liefde voor zoetigheid wordt bezongen in Brown Sugar, dat in die tijd regelmatig genuttigd werd door de leden van de Stones. Wild Horses werd jaren later nog eens gestript en opnieuw een hit. De Stones lieten de jaren zestig achter zich en met albumtracks als Can't you hear me knocking, Bitch, I got the blues en Sister Morphine lieten ze horen hoe rock 'n roll en de blues in de jaren zeventig ging klinken.

Inmiddels zitten we in de 21ste eeuw en we zijn allemaal al drie keer naar een concert van de Stones geweest, omdat het "de laatste tour" zal zijn. Waarschijnlijk zullen ze nog tot aan hun dood blijven spelen, en kunnen wij blijven genieten "like a rolling stone".

1970 Crosby Stills Nash & Young - Deja Vu

Persoonlijk ben ik geen groot fan van Crosby, Stills, Nash & Young. Ik had voor mijzelf voor 1970 eigenlijk de keuze gemaakt voor Cosmo's Factory van de Creedance Clearwater Revival als beste album voor 1970. Maar ik weet dat de rest van de wereld voor Deja Vu zou kiezen. En ik weet ook wel dat muzieksmaak een erg persoonlijk is. Dus heb ik nog maar eens op mijn gemak naar hat alom bejubelde Deja Vu geluisterd. (Toevallig heet het laatste studio-album van John Fogerty ook Deja Vu!)

Ik moet toegeven, het zijn allemaal klassiekers. Teach your children had zomaar de verkiezingsleus van het CDA kunnen zijn. Toen ik Helpless nog een keer hoorde langskomen vanmorgen dacht ik inderdaad: wat een geweldige plaat! Carry on en Almost cut my hair doen er niet voor onder. Dat ik mijn hond Woodstock heb genoemd is natuurlijk niet zonder reden geweest en de versie van CSN&Y is natuurlijk wel de beste. Over Our House valt natuurlijk ook niets slechts te vermelden.

Het album Deja Vu heb ik natuurlijk wel opnieuw moeten ontdekken, maar ik ben het met de rest van de wereld eens. Dit album is net zo goed als Cosmo's Factory. Luister maar eens naar de lange versie van I heard it through the grapevine!

1969 The Beatles - Abbey Road

Ik heb afgelopen dagen mijn best gedaan om een ander album dan dat van de Beatles te bekronen als beste album van een jaar. Natuurlijk is Revolver het beste album van 1966, logisch is het dat Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band het beste was van 1967 en de keuze voor The White Album voor 1968 had vanzelfsprekend geweest… Dus aangezien ik deze meesterwerken niet in het zonnetje heb gezet, kies ik voor 1969 toch maar weer eens voor de Fab Four. Want zij zijn toch de grondleggers van de popmuziek van de afgelopen 45 jaar.

Net als in de Top 40 hadden de Beatles de primeur om als eerste aan de top te staan van de allereerste albumlijst die in Nederland verscheen. Het album opent met Come Together. Was dit een laatste noodkreet van John Lennon, die het onvermijdelijke uiteenvallen van de band voorzag? George Harrison trakteert ons op Something en Here Comes The Sun. Ook Ringo liet van zich horen op Octopussy’s Garden. 10cc heeft goed geluisterd naar Oh Darling toen het Oh Donna opnam.

Natuurlijk vond John Lennon dit een vreselijk slecht album. Eens verzameling nummers die nog niet af waren. Dat was waarschijnlijk omdat op het album de bijdrage van Paul McCartney overheerst. Hij zorgde ervoor dat het album van She came through the bedroom window, via Golden Slumbers en Carry The Weight haar climax bereikt in The End.

Zo eens per jaar realiseren we ons hoe goed deze band eigenlijk wel niet was. En dus zijn we ook blij met het “nieuwe” album LOVE. Zullen we dan over 37 jaar zeggen dat dat het allerbeste album van 2006 was?

1968 THe Jimi Hendrix Experience - Electric Ladyland

Jimi Hendrix is ook al zo’n legende die op de voor artiesten vaak fatale 27e levensjaar uit het leven stapte. Natuurlijk was 1967 - zoals je op 3 december hebt kunnen horen - al een geweldig jaar voor de gitaarvirtuoos, maar in 1968 zette hij nog meer juweeltjes op vinyl.

Have you ever been to Electric Ladyland, different emotions, sounds and motions, make love, make love, make love…
Jimi neemt je mee… Crosstown Traffic en Voodoo Child zijn de grote hits van dit album. Rainy Day, Dream Away…zo is de blues bedoeld. De allerbeste versie van Bob Dylans All along the Watchtower staat natuurlijk ook op dit album (sorry U2).

Weer een album wat je met je ogen dicht en koptelefoon op moet luisteren

1967 The Doors - The Doors

Jim Morrison staat natuurlijk hoog in het lijstje met veel te vroeg gestorven muzikanten. 1967 was het jaar van de doorbraak van zijn band The Doors. De psychidelische rock van The Doors was vernieuwend.

Break on through through the other side is een geweldige opener van het debuutalbum. Poetisch is The Crystal Ship. Alabama Song (Whiskey Bar) zal zijn ontstaan in nachtclub Alabama waar de band onder contract stond, tot ze wegens “schokkend” gedrag er uit werden gegooid. Light my fire hoort hoog in de top 10 van 1967 te staan. Het ellenlange maar nooit vervelende The End is een waardig afsluiter van het album.

The Doors maakten nog meer klassiekers zoals Waiting for the sun (1968) en L.A. Woman (1971). Jim Morrison overleed op 3 juli 1971

1966 Beach Boys - Pet Sounds

Zelfs de leden van de Beach Boys waren verbaasd van de plaat die ze hadden gemaakt. Het album Pet Sounds was namelijk grotendeels alleen door frontman Brian Wilson gemaakt. Lekker in je uppie spelen met de knoppen in de opname studio. En ook de rest van de wereld was verbaasd. Zelden waren de nummers van een elpee zo’n eenheid.

Van stoere surfknapen naar perfecte close-harmony. Een album met drie grote hits: Wouln’t it be nice, Sloop John B en het geweldige God only knows. Maar ook de overige nummers van het album zijn een genot om naar te luisteren, vooral I know there´s an answer.

Brian Wilson werd slachtoffer van zijn eigen succes. Zijn volgende project moest het artistieke succes van Pet Sounds overtreffen. Door LSD raakte hij van het padje en werd de band uitgezet.

1965 The Beatles - Rubber Soul

Ach laat ik gewoon eens gek doen… Want bij ieder jaar hoort natuurlijk ook een album!

Mijn nummer 1 uit 1965 is Girl van The Beatles. Dit nummer kwam van het (en smaken verschillen) allerbeste album dat de Fab Four ooit maakten en in december 1965 op de platenmarkt kwam: Rubber Soul.

Een album vol klassiekers die we terugvinden in de jaarlijst van 1965. De sleutel werd omgedraaid en we rijden weg op Drive my car, door de hoge bomen van Norwegian Wood. You won’t see me en Nowhere man volgen. Waarschijnlijk is Michelle de Girl In my Life…

Haal dus ook na het beluisteren van de lijst van 1965 Rubber Soul weer eens uit de kast en geniet...