James Hunter - People gonna talk

Wat is 2006 een geweldig muziekjaar! Nadat ik Matisyahu en Jimmy Lidell had ontdekt, ben ik alweer toe aan de derde artiest die de wereld mooier maakt dankzij zijn muziek. Het is “one of the best kept secrets in British R’n'B and Soul” volgens Van Morrisson. En hij kan het weten want de afgelopen jaren heeft James Hunter meegespeeld met op enkele albums van Van the Man.

James Hunter heeft een voorliefde voor muziek uit de jaren 50 en 60, en dat is duidelijk na het beluisteren van het album. Dit album, lekker ouderwets analoog opgenomen in de Toe Rag Studios in Londen, klinkt alsof het in de jaren 60 is opgenomen. De ruis is op bijvoorbeeld goed te horen als je hem keihard afspeelt. Maar het is wat mij betreft een blijver en dus een tijdloos album. Het gebruik van instrumenten als de grote bas, de tenor- en baritonsax zijn juist vernieuwend in de hedendaagse popmuziek.

De blanke soulstem van James Hunter en de schijnbaar simpele teksten zorgen dat er voor dat het album “People gonna Talk” geen slechte nummers bevat. Alle nummers op het album hebben twee dingen gemeen: James Hunter schreef ze allemaal zelf en ieder nummer is uiteindelijk - hoe je het ook went of keert - een liefdesliedje.

De single “people gonna talk” is in één take opgenomen, en dat maakt het nummer zo sterk. Het ritme van de ska hou je vast in “No Smoke Without Fire” en “You Can’t Win”. Daarna gaan we naar de R’n’B met “Riot in my heart” dat je lekker kan meeschreeuwen. “Mollena” is een prachtige ballad. “Tell her for me” en “It’s So Easy To Say” kon door Sam Cooke gezongen zijn. En wat zou de invloed geweest zijn van Van Morrisson op “Talking ’bout My Love”?
Dus schaf maar aan en je krijgt geen spijt!